De allerzwaarste overwinning in mijn leven!
Door: Floormeijsje
Blijf op de hoogte en volg Floor
29 Januari 2012 | Guatemala, Quetzaltenango
2 Dagen geleden liet ik Carlijn achter in San Pedro om haar spaans een beetje bij te laten spijkeren, en ging ik in mn eentje op weg naar quetzaltenango (xela). Ergens halverwege de busrit werd ik als enige overgeheveld in een auto met chauffeur die me naar quetzaltenango zou brengen. Ik vond het een beetje eng, maar later bleek dat dat totaal onterecht was. Een uurlang heb ik lekker spaans kunnen ouwehoeren met hem en nam hij me zelfs mee naar het huis van zijn broer om marktspullen op te halen, en mocht ik eens een kijkje nemen in een echt guatemalaans gezin in een huisje op het platteland. Poor people... wat een aanblik... maar goed, ook dit hoort erbij, ik was al tijden benieuwd naar hoe de locals nou echt leven. Na een lekker glas hebiscus sap (jamaicaanse roos noemen ze het hier en wordt gedronken om de nieren te zuiveren van alle slechte bestanddelen uit water etc) gingen we de stad in en werd ik netjes voor de deur van het hostel afgezet.
Daar aangekomen viel mijn grote droom in duigen. Hoewel ik de dag ervoor een aantal touroperators gebeld had om te vragen of de Tajamulco-hikes ook op zaterdag vertrokken, kreeg ik alleen het antwoord dat dat altijd kon als ik nog maar 2 andere hikers wist te vinden die mee wilden, en dat er tot dan toe nog geen tour geboekt was. Ok dacht ik, dan zoek ik er wel een paar in het hostel.
Maarrrr, Tajamulco blijkt al 2 weken in een enorme politieke puinzooi te verkeren en daarom is de toegang geblokkeerd door 2 partijen terwijl gestreden wordt om de eigendomsrechten van water, grond en toeristentoegangsprijzen. Fijn. Heel fijn.
Eenmaal de teleurstelling teboven zocht ik even een klein cafeetje op voor een lunch en zat ik voor het eerst deze reis eens even helemaal alleen tot bezinning te komen :) En eigenlijk was het best wel fijn! Af en toe moest ik ee nieuwsgierige local bij mn tafeltje wegslaan met de boodschap dat ik even niet in de stemming was, maar overall had ik even de rust om een plan te verzinnen. Ik ging vervolgens langs bij de 3 grootste hike-operators met de vraag wat de alternatieven waren. Uiteindelijk vond ik een andere(waarschijnlijk nog betere) optie, namelijk de eendagsklim de Santa Maria op gisteren. Om 5 uur werd ik opgehaald in mn hostel en rond 1 uur zouden we weer terugzijn. ´Dat moet een makkie zijn dan´dacht ik. Gewapend met een rugzakje met 2 liter water, een ontbijtje, mijn camera en gekleed in 4 lagen kleding en mn bergschoenen stapten we de 4wieldrive uit, en werden we als groep van 4 wildvreemden door een gids net zo oud als ik in het pikkedonker de berg opgeleid. Na een half uurtje zwijgend klimmen en klauteren over de grove rotsen in een min of meer pad kwam de zon op. Wat mooi. We stonden even stil en aten het ontbijtje. Verder ging de reis. Na een uur klimmen werd het pas veel stijler en modderiger en lag er op sommige plekken zelfs ijs! Ijskoud was het zeker (graad of 1 a 2), maar door de inspanning leek het al snel warm. Na 2 uur viel mijn mond open van verbazing want er stormden opeens allemaal guatemalaanse maya gezinnen op teenslippers langs ons heen de berg op. Toen ik voorzichtig vroeg aan de gids hoe dit nou precies zat, bleek dat op zaterdag de guatemalanen offers brengen aan de top van de heillige vulkanen, omdat samengevat zij in hun geloofsovertuiging opgenomen hebben dat vulkanen goden zijn. Ik kon mn ogen niet geloven! Was ik dan zo´n watje?? De tocht werd zwaarder en zwaarder, en we konden de top inmiddels al niet meer van een afstandje zien, en we konden al af en toe halthouden om naar beneden over de omgeving uit te kijken. Wat een uitzicht, echt onbetaalbaar! Onze gids bleek ons netjes te vertellen wat we wilden horen, dus steeds als er gevraagd werd: hoelang nog? kregen we het antwoord, nog een klein stukje. Een uur voor we op de top aankwamen voelde ik mijn benen al niet meer. Een van de medeslachtoffers had megalast van de hoogteziekte en gingen een klein tempootje omlaag, maar niet teveel, anders zouden we de top niet bereiken voor de wolken het zicht komen bederven. Ik kon niet meer, mn hartstlag bonkte als een malle. ´Komop nog een klein stukje, het zal het waard zijn´ vertelde ik mezelf, telde steeds 100 passen en hield halt. Ik realiseerde me dat opgeven geen optie mocht zijn. Ik moest en zou de top halen!Ik was blij dat ik niet ook nog eens last van de hoogte had.Toen verscheen na 3 uur en 3 kwartier opeens het topje in zicht, maar het bleek toch nog een kwartier zwoegen, maar het hielp me enorm om door te zetten. en na iets meer dan 4 uur stond ik daar: Bovenaan de Santa Maria, de op 1 na hoogste vulkaan in guatemala, maar wel de zwaarste door de stijlheid. 3772 Meter hoogte had ik getrotseerd (of eigenlijk startten we met lopen op 2200 meter), een afstand van iets meer dan 9 kilomoter stijl omhoog en wat was het het waard!!! ik keek 180 graden om me heen en het uitzicht was ADEMBENEMEND!! uitzicht op 5 vulkanen ( Tajamulco heel in de verte een beetje in zn eentje, Actieve vulkaan Fuego, Vulkaan Acetenango, Vulkaan San pedro en actieve vulkaan Sante Quito) waarvan 2 twee actieve vulkanen elk half uur hun kunstje deden met een explosie, uitzicht over heel quetzaltenango en eigenlijk keken we overal net bovenuit. Zoooo gaaf! ongeveer 60 Mayas waren dus al boven, brachten bloemenoffers, zongen, baden etc. Wat een extra dimensie! Na 1,5 uur bovenop de berg begonnen we pas rond half 12 de klim naar beneden.Ik was weer een klein beetje hersteld, maar bij elke stap steeg mn hartslag. De klim naar beneden was als ik terugkijk misschien nog wel grootste uitdaging en uiteindelijk ook het meeste afzien. In de eerste plaats omdat het steeds neerstampen op de rotsen toch enigszins zorgwekkend leek voor mijn knie, op de tweede plaats omdat ons water op was en mijn lichaam luid protesteerde en de spieren al aan het verzuren geraakt waren, en op de derde plaats omdat ik halverwege opeens alsnog last kreeg van hoogteziekte, en de gids zn uiterste best moest doen me op rottige stukken te ondersteunen, ik was zo slap als een vaatdoek, zo misselijk als een ( ja als een wat eigenlijk?) en mijn hoofd uit elkaar knalde van de hoofdpijn. Er kwam geen einde aan de afdaling. Ik kon niet meer. IK kon alleen nog maar denken aan een grote fles water, een hete douche en slapen!! Een voorbijganger gaf me zijn flesje water een een pakje koekjes, en dat bleek 1/10e te helpen, maar daar moest ik het mee doen. Eenmaal ´s avonds in bed kwam het gevoel van trots pas echt: Ik ben de grootste en allerzwaarste uitdaging OOIT in mijn leven aangegaan en ik heb het aan mezelf bewezen: ik kan het, ik ben op de top geweest! De gids zei nog dat de tajamulco zodanig uit de richting is dat je van daaruit niet zo mooi uitzicht hebt als vanuit de santa maria dus dat maakte alles al helemaal goed, en de wolken waren gelukkig weggebleven! Nu, een dag later wacht ik mn aansluiting in Antigua naar de grens van Honduras om naar Copan te gaan en Carlijn weer op te zoeken. De spierpijn is vele malen minder dan waar ik bang voor was (was al het hardlopen en fietsen voor ik op reis vertrok toch niet voor niets geweest :D), mijn bovenbenen en kuiten hebben uiteraard nog een dagje rust nodig, maar het belangrijkste van alles is dat ik tot de ontdekking kom dat mijn knie zodanig goed genezen is dat ik deze loodzware klim heb kunnen doen zonder last van mn knie (tijdens noch erna) te krijgen of iets over te belasten!! Wat voelt dat goed!
Ik snap inmiddels wel waarom ze er vaak een 2 daagse hike van maken, dit is zelfs volgens onze gids de extreme effort voor 1 dag!
Het laatste uur afdaling heb ik zelfs uitgebreid levenslessen uitgewisseld met onze gids (in het spaans ging dat zelfs supergoed:) ), megaveel van geleerd in algemeen en inzicht in de manier van leven in guatemala. Je maakt nog eens wat mee op zo´n berg!
Foto´s volgen later uiteraard, ik ga zo mn bus opzoeken.
Ik heb het gedaan!!! 3772 meter stijlste vulkaan in in totaal 18,5 km klim en afdaling!!En ik ben supertrots op mezelf!
Daar aangekomen viel mijn grote droom in duigen. Hoewel ik de dag ervoor een aantal touroperators gebeld had om te vragen of de Tajamulco-hikes ook op zaterdag vertrokken, kreeg ik alleen het antwoord dat dat altijd kon als ik nog maar 2 andere hikers wist te vinden die mee wilden, en dat er tot dan toe nog geen tour geboekt was. Ok dacht ik, dan zoek ik er wel een paar in het hostel.
Maarrrr, Tajamulco blijkt al 2 weken in een enorme politieke puinzooi te verkeren en daarom is de toegang geblokkeerd door 2 partijen terwijl gestreden wordt om de eigendomsrechten van water, grond en toeristentoegangsprijzen. Fijn. Heel fijn.
Eenmaal de teleurstelling teboven zocht ik even een klein cafeetje op voor een lunch en zat ik voor het eerst deze reis eens even helemaal alleen tot bezinning te komen :) En eigenlijk was het best wel fijn! Af en toe moest ik ee nieuwsgierige local bij mn tafeltje wegslaan met de boodschap dat ik even niet in de stemming was, maar overall had ik even de rust om een plan te verzinnen. Ik ging vervolgens langs bij de 3 grootste hike-operators met de vraag wat de alternatieven waren. Uiteindelijk vond ik een andere(waarschijnlijk nog betere) optie, namelijk de eendagsklim de Santa Maria op gisteren. Om 5 uur werd ik opgehaald in mn hostel en rond 1 uur zouden we weer terugzijn. ´Dat moet een makkie zijn dan´dacht ik. Gewapend met een rugzakje met 2 liter water, een ontbijtje, mijn camera en gekleed in 4 lagen kleding en mn bergschoenen stapten we de 4wieldrive uit, en werden we als groep van 4 wildvreemden door een gids net zo oud als ik in het pikkedonker de berg opgeleid. Na een half uurtje zwijgend klimmen en klauteren over de grove rotsen in een min of meer pad kwam de zon op. Wat mooi. We stonden even stil en aten het ontbijtje. Verder ging de reis. Na een uur klimmen werd het pas veel stijler en modderiger en lag er op sommige plekken zelfs ijs! Ijskoud was het zeker (graad of 1 a 2), maar door de inspanning leek het al snel warm. Na 2 uur viel mijn mond open van verbazing want er stormden opeens allemaal guatemalaanse maya gezinnen op teenslippers langs ons heen de berg op. Toen ik voorzichtig vroeg aan de gids hoe dit nou precies zat, bleek dat op zaterdag de guatemalanen offers brengen aan de top van de heillige vulkanen, omdat samengevat zij in hun geloofsovertuiging opgenomen hebben dat vulkanen goden zijn. Ik kon mn ogen niet geloven! Was ik dan zo´n watje?? De tocht werd zwaarder en zwaarder, en we konden de top inmiddels al niet meer van een afstandje zien, en we konden al af en toe halthouden om naar beneden over de omgeving uit te kijken. Wat een uitzicht, echt onbetaalbaar! Onze gids bleek ons netjes te vertellen wat we wilden horen, dus steeds als er gevraagd werd: hoelang nog? kregen we het antwoord, nog een klein stukje. Een uur voor we op de top aankwamen voelde ik mijn benen al niet meer. Een van de medeslachtoffers had megalast van de hoogteziekte en gingen een klein tempootje omlaag, maar niet teveel, anders zouden we de top niet bereiken voor de wolken het zicht komen bederven. Ik kon niet meer, mn hartstlag bonkte als een malle. ´Komop nog een klein stukje, het zal het waard zijn´ vertelde ik mezelf, telde steeds 100 passen en hield halt. Ik realiseerde me dat opgeven geen optie mocht zijn. Ik moest en zou de top halen!Ik was blij dat ik niet ook nog eens last van de hoogte had.Toen verscheen na 3 uur en 3 kwartier opeens het topje in zicht, maar het bleek toch nog een kwartier zwoegen, maar het hielp me enorm om door te zetten. en na iets meer dan 4 uur stond ik daar: Bovenaan de Santa Maria, de op 1 na hoogste vulkaan in guatemala, maar wel de zwaarste door de stijlheid. 3772 Meter hoogte had ik getrotseerd (of eigenlijk startten we met lopen op 2200 meter), een afstand van iets meer dan 9 kilomoter stijl omhoog en wat was het het waard!!! ik keek 180 graden om me heen en het uitzicht was ADEMBENEMEND!! uitzicht op 5 vulkanen ( Tajamulco heel in de verte een beetje in zn eentje, Actieve vulkaan Fuego, Vulkaan Acetenango, Vulkaan San pedro en actieve vulkaan Sante Quito) waarvan 2 twee actieve vulkanen elk half uur hun kunstje deden met een explosie, uitzicht over heel quetzaltenango en eigenlijk keken we overal net bovenuit. Zoooo gaaf! ongeveer 60 Mayas waren dus al boven, brachten bloemenoffers, zongen, baden etc. Wat een extra dimensie! Na 1,5 uur bovenop de berg begonnen we pas rond half 12 de klim naar beneden.Ik was weer een klein beetje hersteld, maar bij elke stap steeg mn hartslag. De klim naar beneden was als ik terugkijk misschien nog wel grootste uitdaging en uiteindelijk ook het meeste afzien. In de eerste plaats omdat het steeds neerstampen op de rotsen toch enigszins zorgwekkend leek voor mijn knie, op de tweede plaats omdat ons water op was en mijn lichaam luid protesteerde en de spieren al aan het verzuren geraakt waren, en op de derde plaats omdat ik halverwege opeens alsnog last kreeg van hoogteziekte, en de gids zn uiterste best moest doen me op rottige stukken te ondersteunen, ik was zo slap als een vaatdoek, zo misselijk als een ( ja als een wat eigenlijk?) en mijn hoofd uit elkaar knalde van de hoofdpijn. Er kwam geen einde aan de afdaling. Ik kon niet meer. IK kon alleen nog maar denken aan een grote fles water, een hete douche en slapen!! Een voorbijganger gaf me zijn flesje water een een pakje koekjes, en dat bleek 1/10e te helpen, maar daar moest ik het mee doen. Eenmaal ´s avonds in bed kwam het gevoel van trots pas echt: Ik ben de grootste en allerzwaarste uitdaging OOIT in mijn leven aangegaan en ik heb het aan mezelf bewezen: ik kan het, ik ben op de top geweest! De gids zei nog dat de tajamulco zodanig uit de richting is dat je van daaruit niet zo mooi uitzicht hebt als vanuit de santa maria dus dat maakte alles al helemaal goed, en de wolken waren gelukkig weggebleven! Nu, een dag later wacht ik mn aansluiting in Antigua naar de grens van Honduras om naar Copan te gaan en Carlijn weer op te zoeken. De spierpijn is vele malen minder dan waar ik bang voor was (was al het hardlopen en fietsen voor ik op reis vertrok toch niet voor niets geweest :D), mijn bovenbenen en kuiten hebben uiteraard nog een dagje rust nodig, maar het belangrijkste van alles is dat ik tot de ontdekking kom dat mijn knie zodanig goed genezen is dat ik deze loodzware klim heb kunnen doen zonder last van mn knie (tijdens noch erna) te krijgen of iets over te belasten!! Wat voelt dat goed!
Ik snap inmiddels wel waarom ze er vaak een 2 daagse hike van maken, dit is zelfs volgens onze gids de extreme effort voor 1 dag!
Het laatste uur afdaling heb ik zelfs uitgebreid levenslessen uitgewisseld met onze gids (in het spaans ging dat zelfs supergoed:) ), megaveel van geleerd in algemeen en inzicht in de manier van leven in guatemala. Je maakt nog eens wat mee op zo´n berg!
Foto´s volgen later uiteraard, ik ga zo mn bus opzoeken.
Ik heb het gedaan!!! 3772 meter stijlste vulkaan in in totaal 18,5 km klim en afdaling!!En ik ben supertrots op mezelf!
-
29 Januari 2012 - 18:58
Moeke Van Floor:
Floor,het is voor mij niet onbekend dat je "grenzen `opzoekt, gelukkkig neem je alle veiligheid in acht en speelt overmoedigheid niet de boventoon.` Enjoy your trip`het is uniek voor je. ik geniet van jouw reisverhalen!
Knuffele vaan miech. -
29 Januari 2012 - 19:09
Bonnie:
Vol trots en bewondering lees ik dit vanaf 3 hoog, en nog beneden 'sea level'! Dank je wel voor me even meenemen naar de top.
Ik verheug me op de foto's.
Liefs,
B -
29 Januari 2012 - 19:39
RonalD:
Hee Floor, petje af hoor. Altijd al wel gedacht dat je een doorzetter was. 2 liter is wel een beetje weinig voor zo'n tocht. Ben heel benieuwd naar de foto's!
Groetjes, take care! -
29 Januari 2012 - 19:43
Peter:
Sommige vragen 'was ik dan zo'n watje' moet je niet aan mij vragen, dan weet je het antwoord.
Je kunt spannend vertellen, het klinkt als een tocht die te veel is voor mijn knieën. Ik heb op de Vesuvius gestaan, klinkt als een vergelijkbaar spectakel. -
29 Januari 2012 - 20:51
Huibert:
Hi Floor, wat een avontuur, en echt helemaal TOP, grandioos gedaan! En wat goed dat je totaal geen last hebt van je knie, was ik best bezorgd over. Maar doe je wel voorzichtig met het overbruggen van die hoogtes? Ik schrok van de symptomen die bij hoogteziekte horen... Wil je wel gezond en wel weer terugzien in NL :) ! Je verhaal leest als een avonturenboek!
Hartelijke groeten, Huibert -
30 Januari 2012 - 03:31
Anne En Marieke:
Hi zus
Sjiek hoor! Wij zitten al op Schiphol in de startblokken! Gaan ook nog een weekje naar Tenerife (weer ). Even relaxen! En wellicht de hoogste vulkaan van Europa beklimmen 3718 m. Komt in jouw richting . Geniet er van! Xx -
30 Januari 2012 - 09:00
Harmen:
Hi Floor,
Wat een mooi/leuk verhaal zeg! Ik benieuwd naar de foto's.
Veel suc6 met je reis en dat we nog maar meer van zulke reis verhalen mogen krijgen!!
Gr
Harmen -
30 Januari 2012 - 17:44
Madelon:
Heey floor!
Wauw wat een verhaal! Klinkt allemaal supermooi! Ik ben ook benieuwd naar de foto's, heb net Santa Maria gegoogled, ziet er prachtig uit.. Stoer hoor! Veel plezier nog! Xx -
30 Januari 2012 - 19:23
Astrid Valk:
mooi verhaal meissie, veel plezie daar en ik krijg steeds meer zin in China!! -
31 Januari 2012 - 09:14
Peter K:
Hey Floor,
Ik ben onder de indruk zeg!
"hebben is hebben en krijgen is de kunst" Deze ervaring heb je nu! Super hoor.
Het is leuk om je zo te volgen. Heel veel plezier nog.
Groet, Peter -
31 Januari 2012 - 11:39
Michael Van Der Lee:
SUPER Cool ! -
02 Februari 2012 - 16:13
Tessa:
Wow Floor! Ik ben trots op je! Geniet ervan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
